De lütte rode Elefant - een Droom

Eine Geschichte von Renate Folkers

Nich de lütte Person op dat Bild, nee, de rode Elefant op de Pullunner, dat bün ik. Mien Mudder seggt, ik bün ganz wat besünners. De leewe Elefantengott hett mi een beten opfälliger modellert, as de annern Elefantenkinner. To´n eenen sünd mien Been een lütte beten to kott geroden, to´n annern bün ik nich grau as mien Ortgenossen, ik bün rot, vun vörn bit achtern und vun boben bit nern knallrot. Ik finn de Farv schön, un mien Mudder kann mi jümmers all vun wieden erkenn. Over mien Veddern und Cousinen, de lachen un moken sick lustig över mi. Dat mookt mi een beten trurig.

Over nu will ik vertelln, wie ik op de Pullunner kamen bin. Dat is een ganz schön spannende Sook wesen:

Eenes Doges mokten de Elefantenmüdder mit uns Kinner een Utfloch. Mien Mudder harr to mi seggt, dat ik jümmers in de Neegde vun de Herde blieven schull. Dat is mi over nich ganz glückt, allns is so oprägend wesen. Ik müss hier een beten mit mien Rüssel pussen und dor een por Bläder vun de Boom roken, un as ik mi umkeek, weern de annern nich mehr to sehn. „Au weia“, sä ik to mi sülvst, „dat givt Ärger“. Over wat schull ik moken, ik bün so schrecklich neeschierig wesen und in de Wüste geev dat so veel, wat ik noch nich seen har. Hier kunn ik een Masse för mien Leven lehren, un dorför weer ik je ok ünnerwegens. Un nu even alleen.

Dat weer bannig hitt an düsse Dag und ik kreeg Hunger und Döss. Over so wiet ik kieken kunn, hier geev dat nix to eeten oder to drinken. Ik leep ümmer wieder, villicht dreep ik je doch noch mien Heerde wedder. Stünnen vergüngen un mien Kräfte harrn düchtig noloten. För mien Oogen fäng dat an to flimmern. Over op eenmol seeg ik een Boom, ganz achtern, dor, wo Häven un Eer tosomen stöten. För Freud wurrn mien Been ganz flott und ik fäng an gauer to loopen, denn wo een Boom is, dor gifft dat säker ok Woter, dach ik so bi mi. As ik nu noch eenmol hinkiek seh ik, dat de boom vun alleen op mi tokümmt. Dat is praktisch. Ik legg mi in de Sand und tööv, bit de Boom bi mi ankümmt. Dorbi mutt ik sachts indruselt sien.

Ik dröm vun dat Elefantenparadies. Hier is dat reinste Slaraffenland. Dat gifft to eeten un to drinken wat du di denken kannst. Ik mutt blots mit de Rüssel tuten un krieg de leckersten Spiesen vun een Elefantenkellner, de up Rullschoh unnerwegens is, direkt neven de Rüssel servert. Man, wat is dat wunnerbor. Ik bestell de Spieskort eenmol rop und wedder rünner, denn legg ik mi nudelsatt un kugelrund unner een Boom un ruh mi ut.

De lütte Middachstünn hett mi düchtig Kraft geven, un neeschierig as ik nu mol bün, strömer ik wieder. De nächste Överraschung tövt op mi bi de Elefantenbasar. Een ganze Masse Böker gifft dat hier. In een Book, glieks op de eerste Sied, seh ik Elefanten, de hebbt knallig bunte Deken op ehre Rüch un golden Kroonen op de Köpp. Se lopen jümmers in´n Kreis rüm un de vörste Elefant faat mit sien Rüssel de Steert vun sien Vördermann. Se lopen ümmerlos Runn um Runn, un an de Rand sitten een Masse Minschen, de klaffern Bifall. Dat bedüd also, dat nich all Elefanten in de Urwald leven. Eenige schienen een richtige Profeschoon to hem. Dat gefallt mi.

As ik wiedergoh, seh ik an de Wand een riesige groote Teppich mit een Elefantenherde dorop. Se stahn all ganz dicht binannner unner een grote Boom. Een Elefantenvadder schrabt mit de Rüssel sien Fru de Rüch un ik seh, dat de beiden sick toplieren. Twee lütte Elefantenkinner speelen mit ehr Rüssel in een Woterlock un annere plücken Bläder vun de Bööm. Een lange Tied kiek ik mi dat so an un denk an mien Mudder, mien Tanten und Cousinen, de nu ohne mi ok villicht so tosamen in de Urwald sünd. Ob se mi wohl vermissen? Mi wart een beten trurig tomod, un ik mark jüst, dat dor wat feuchtes ut mien Oog drüppelt.

„Du büst over een smucke lütte Kerl“, hör ik een Frau ropen. Op ehr Disch liggen een ganze Masse Kinnerpullover mit opstickte Figuren. De Fru stricht, un vör ehr liggt een Kluun Wull in türkis. „So wat Smuckes wi di heff ik noch nie sehn, du büst jo ganz afsünnerli, du büst eenmalig!“, seggt de Fru. Ik dreih mi um. Wer is denn so afsünnerli, wen meent se denn? Over achter mi is keen een to seen. „Ik meen di, du lütte rode Elefant“, seggt se. „Mi? Afsünnerli?“ Ik warr ganz verleegen un mien Wangen lopen knall violett an. Ik swenk mien Rüssel för Vergnögen un mien Oogen lüchen. Een lütte Tran kullert an mien runzelige Wang hendol. Hier gifft dat een, de mi smuck und afsünnerli beteekend. Mi warrt ganz warm um´t Hard.

„Wo wullt du hin?“, fraagt de Fru. „Ach, ik bün een beten drömelig wesen, dorbi heff ik de Anschluss an mien Familie verloren un mi verlopen. Nu lehr ik för mi alleen een beten wat för´t Leven.“ „Wenn du wullt, kannst du mi Sellschop leisten, un dorbi ok gliek Modell stahn“. „Modell stahn?“, wat is dat denn? Woför denn Modell stahn?“ frog ik de Fru. „Na, für düsse Pulluner hier. De strich ik för mien lütte Enkeldochter, und wegen dat du ok so´n Bliede een büst, is dat doch een gode Idee, di as Vörloog för dat Motiv op de Pullunner to nähmen. Een lütte rode Elefant. Wat meenst Du?“ Ik weet gor nich wat ik seggen schall. „Dat wer schön“, flüster ik ganz verbiestert.

„Dor bün ik over froh“, seggt de Fru. „Tööv, ik mook gau ein Foto vun di, denn kannst du buten in de Sünn op mi töven, bit ik mit dat Strichen torecht bün. Lech di so lang in de warme Sand un dröm wat Schönes.“

Ik söök mi een kommodige Platz ünner een Boom un weer man jüst so´n beten wechdruselt, dor puust eener an mien Ohr herum un een weke warme Rüssel slurt över mien Buuk und mien Rüch. Denn hör ik Mudders Stimm „Na, dor ist je mien lütte Utrieter, endlich häv ik di wedderfunnen. Ik freu mi bannig. Wo hest Du di denn blots de ganze Tied herumdreven?. Kumm, stell di op de Been, wart Tied, dat du wat to drinken kriggst. „Mudder,“ segg ik ganz liesen, „ik häv so´n Heimweh hat na di, over ik häv wusst, dat du mi avholst. Dat weer een groote Beleevnis, ik häv richtig wat för min Leven lehrt, dat givt so veel to vertelln, un ik verspreek, nie weller unoordig to ween.“

Mudder krault mi mit de Rüssel de Rüch. Se grient över dat ganze Gesich un pliert mit dat rechte Oog. Wi sünd överglücklich, dat wi wer tosomen sünd un maken uns op de Wech na de Waterstell, dorbi snap ik mi mit de Rüssel Mudders Steert, so, as ik dat in dat Book sehn harr.

***

Tja, so is dat mit de lütte Elefant wesen. Toeerst wer dat blots een Droom, un nu is he verewigt op de Pulunner, de lütte rode Elefant mit de kotten Been.